A Hopeless Person Trying to be Romantic

LOVE.

A very simple four-letter word yet causes a lot of problems in the world.

I'm not really a fan of love. I know that love is true, since I've felt it from my family. But still, I'm not fully convinced that love exists for people like me.

Well I'm talking about love that we hear from fairy tales. Fairy tales that gave us this mentality that there is always a somebody for someone. Tales that made us think that we are princesses and that a prince would someday come and rescue us from the dark shadows of loneliness.

I lived more than half of my life studying in a conservative school. I was very naive. I had no idea how this crazy little thing called love works. Well that's the case until now. I still have no interest in love. I only care about myself. I only care about my future.

I don't know why people still let LOVE enslave them. They let their hearts do the job even if their minds tell them otherwise. Despite all the sad stories circling the media or even their lives, they still take a chance at love.

Well, I can't blame them. Love moves in mysterious ways. I, being a Love-ignorant person, still hope that someday, I would find a reason to finally believe in love. Somewhere within our hearts, no matter how cold they are, love is present. It is the fire that's keeping our hearts alive.

Love may be a very simple four-letter word that causes a lot of problems in the world, but it's still what makes our life worth living.

Lahat tayo, merong bestfriend. Pwedeng may  isa, dalawa, tatlo, o kaya mas marami pa tayong kaibigan. Pero meron talagang isang taong mangingibabaw sa lahat, yung BESTFRIEND natin.

Kinder ako nung makilala ko yung Bestfriend ko. Natatawa 'ko kapagka naiisip ko kaululan ko nung bata pa ako. Sa laki ko kasing tao, siya yung naging tagapagtanggol ko. Kapag umiiyak ako noon dahil ayaw akong pahiramin ng Barbie ng classmates kong sikat, siya ang nagpapatahan sa akin. Kapag magulo na ang buhok ko, siya ang taga-ayos. Hindi kasi ako marunong mag-ayos ng buhok. Kapag naman may nangaaway saakin, siya ang gumaganti. Kapag may pagkain ako, siya umuubos. Kapag may joke ako, siya ang nambabara. Kapag malungkot ako, siya rin ang nagpapasaya at nagpapatawa. At higit sa lahat, kapag may crush ako, siya ang nambubuking at nagpapahalata.


Hindi talaga maiiwasan na mag-away ang mga magkaibigan. Nag-aaway dahil sa di pagkakaintindihan. Nag-aaway dahil sa agawan ng crush, o kaya naman agawan ng gamit. Kami kasi ng bestfriend ko, minsan lang kung mag-away. At kadalasan, dahil pa sa laruan.

Grade 7 kami nun eh. May project kami sa Filipino. Gagawa daw kami ng Dayorama kaya nagdala ako ng animals na pang-design. Nagkataon, magkaparehas kami ng isa ko pang classmate. Sabi saakin ni BFF, "Ki TOOT yang isa dyan." Sinagot ko rin siya ng  "Akin yung isa." Ewan ko kung bakit humaba pa yung usapan na'yon. At sa akalain mo at sa hindi, nauwi yun sa awayan. August nangyari yun eh. Nagpalipat pa talaga ako ng grupo para lang hindi ko sya makasama. Parang ulol lang. Haha. Basta ang alam ko, tatlong buwan kami nag-away ng dahil sa napakababaw na bagay.


Hindi ko alam kung papaano, pero nagkabati rin naman kami pag dating ng December. Christmas Party. Magulo kasi ang buhok ko. Di ako marunong mag-tali. Siya rin lang ang gusto kong nag-aayos ng buhok ko. Masakit kasi magtali ng buhok ang ibang tao. Nilapitan ko siya para magpaayos ng buhok. Inayos niya naman. Ilang minuto ang nagdaan, bati na kami. Ganon lang kadali.

Siguro ganyan talaga kapag mahal niyo ang isa't isa. Kahit gaano pa katagal ang away niyo, kahit gaano pa kalala o kahit gaano pa kasama ang nangyari, hahanapin at hahanapin niyo parin ang isa't isa. Mamimiss at mamimiss niyo rin ang mga panahon na magkasama kayong dalawa.


Kaya bestfriend, kung binabasa mo to ngayon, matouch ka. Kahit na namumuro sa kurot mo ang pisngi ko, BESTFRIEND parin kita. At hinding-hindi kita ipagpapalit. Tandaan mo yan ha?

Oh. Bagong post to. Haha.

Pressure. Pag-usapan natin ang pressure.

HAHAHA! Natatawa na lang ako.

Try niyo yung, pressured ka nang masyado sa Academics, dadagdagan pa ng Pressure dala ng responsibilities mo. Tapos nandiyan pa yung pressure galing sa barkada. Haha. Parang pressure cooker lang ang buhay ng tao. Pag-graduate ko, di na ako kailangang nguyain sa sobrang lambot. Lunok lang ng lunok. Laking pessure talaga dala ng pagfo-fourth year.


Anyways. Pa'no nga ba talaga kasi mababalance lahat ng bagay sa buhay ng tao? Pa'no mo magagawang mag-excel sa lahat ng bagay? Pa'no ba maging honor, president, student patrol, best friend, friend, peer counselor, peer mentor, cheverloo cheverloo nang sabay-sabay at magaling ka sa lahat ng iyan? Pa'no ba maging perpekto? Eh, kaya nga ba ng tao?

Ang hirap pagsabaysabayin ang tama at ang gusto mo. Dahil meron kang gusto, na hindi naman tama. At meron ring mga tama na hirap na hirap kang gawin.

Siguro para walang problema, gawin na mo nalang kung anong nakapagpapasaya sayo. Kasi kahit anong pilit mong gawin kung ano ang tama, kung labag naman sa loob mo, mahihirapan at mahihirapan ka parin. Wala tayong magagawa eh. Ganyan talaga ang life eh, parang buhay.

Ano ba yan. Ang dami kong ginagawa. Di ko na tuloy napapanood si Prince Jao sa Princess and I :'(

HAHA. KBye.

Hm. Hayy. Hindi ko rin alam kung bakit ako gumawa ng blog. Kaya sisimulan ko nalang to with a simple Hi.

Hi :)

Ano ba yan. Haha. Nagiging baduy na naman ako. Sabi nila, maganda raw yung may sarili kang blog. Pwede kang magshare ng kung anu-ano sa mga taong wala kang ideya kung sino. Psh. Bakit ba kasi talaga ako gumawa ng blog? May bestfriend naman ako. Marami rin akong friends. Kaso lang nakakainis talaga kasi pag nagkwento ka, hindi talaga maiiwasang may mangiintriga. Highschool nga naman.

Buti huling taon ko na to sa highschool. Charoterang Frog! Fourth year na ako! Haha. Ibang-iba ang feeling kapag graduating ka na. As in iba. At pag sinabi kong iba, hindi basta iba. Hindi yung mainstream na iba kasi iba talaga. IBANG-IBA. Haha. 

Hay naku. Kung anu-ano na nilalagay ko dito. Namimiss ko tuloy classmates ko nung third year T.T Everytime na maiisip kong magkacollege na kami, nalulungkot talaga ako. Marami akong friends. May mga geeks, nerds, weird people, bobo people, cool and popular people at tsaka normal people. Ewan ko ba, ang dami kong kaibigan. Siguro dahil madali akong makaclose. O kaya dahil friendly lang talaga ako. Hahaha. Pero ang pinaka-close ko ngayon, mga PINAKA-KALOG na estudyante sa school. Hindi ko na sila classmates pero hanggang ngayon, sila parin ang lagi kong gusto makasama. Masyado parin akong attached sa kanila. Mahal ko sila eh. Kahit pa lagi nila akong iniintriga tungkol sa crush ko na lagi kong idinideny at kahit na ibinuking nila ako sa crush ko, wala eh. Sila talaga ang nakapagpapasaya sa buhay ko. Sobra kasi ang pressure sa akin. Honor student at student leader. Hirap kayang pagsabayin lahat. Ang hirap maging matalinong responsableng normal na tao. Mahirap maging perpekto. Pero pag kasama ko sila, nawawala lahat ng pressure na 'yon dahil alam kong tanggap nila ako kahit na ano pa ako.

Third year ko lang sila naging ka-close. Lahat nga raw sila, di makapaniwalang makaka-close nila ako. Lahat naman ng nagiging kaibigan ko, yan ang akala. Akala kasi nila, robot ako. Di nila alam, na kalog rin ako. Haha. Ayan, nagsimula lang sa laging magkakasama pag recess, tapos laging magkakasama pag may groupings hanggang sa lahat ng oras, magkakasama kami. Kaso lang, iba sila mang-intriga. Hahaha. Pag dating sa lovelife, kahit wala kang ganyan, asahan mong mammumroblema ka kapag naintriga ka na nila. Haha. Minsan nga pag may problema ang isa, lahat wala sa mood. Parang buong barkada ang may problema. Sabi nga kasi nila "True friends are those that make YOUR problems THEIR problems too just so that you won't have to go through them alone." Ganyan kami sa barkada. Share sa problema. Kapag broken-hearted ang isa, lahat damay-damay na. Kaya nga mahal na mahal ko sila. Miss na miss ko na sila.

Hay nakuuu. Alam ko wala naman kayong pakialam sa mga isusulat ko dito. Pero, patuloy akong magsusulat dito. Gusto ko rin kasing meron akong babalik-balikan pag college na ako. Dito ko ikukwento experiences ko bilang isang senior. Dito ko rin ilalagay lahat ng masasayang alaala na habang-buhay kong dadalhin sa isip at puso ko. Mga memories na hinding hindi ko kakalimutan~

SENTI MODE