KRISPY KREME

Bakit ba ang sarap hanapin ang mga bagay na wala tayo?

Bakit ba ang sarap balewalain ang mga bagay na meron tayo?

Ganyan na ba talaga tayo kabobo? Maghahanap ng wala tapos itatapon kung ano ang meron?

Sabi nila, ang mga taong matalino, ginagamit ang utak. Nag-iisip. Pinapakiramdaman ang nakapaligid. Eh pano yung mga taong puso ang ginagamit? Maituturing ba talaga natin silang bobo, ulol o stupid?

O sila talaga ang mga totoong matalino? Mga totoong nakakaramdam ng kasiyahan at pagkabuo?

Ang buhay daw, parang doughnut lang. Hindi sa butas hinahanap ang sarap. Hindi naghahanap sa kakulangan, kundi nilalasahan ang laman.

Ang mga matatalinong tao raw, ginagamit kung ano ang meron sila. Hindi masyadong naghahanap dahil lahat ng bagay, mapapakinabangan nila.

"Kung ano ang nasa'kin, ok na." 

Kuntento na sa kung anong nasakanila. Walang pakialam kung ayaw o gusto. 

Basta meron, Ok na.

Ang saya siguro ng buhay kung ganito tayo lahat, noh? Matalino. Marunong makuntento. Hindi reklamo nang reklamo.

Ok na ok sana.

Kaso nga lang, natuto ang tao.

Natutong maghanap ng kung anong wala s'ya. Natutong ipaglaban ang mga bagay na 'to kahit nasasaktan na. Natutong magsikap kahit walang kasiguruhang may makukuha sa hulihan. Natutong kiligin sa mga taong malayo ang tirahan. Natutong magpacute sa taong napupusuan. Natuto tayong magmahal. Natuto kaya naging bobo.

Pero 'wag mag-alala kung nagmamahal ka. Ok lang na bobo ka. Dahil minsan, ang kabobohan ng tao, ang nakapagbibigay ng kung ano talaga ang gusto nito. Ang nakapagbibigay ng tiwala sa sarili. Nakapagbibigay pag-asa't inspirasyon.

At higit sa lahat, ang nakakabobong pagmamahal ang nakapagpapasaya saatin.

Oo nga. Doughnut ang buhay. Dapat makuntento sa kung anong meron. Di dapat maghanap ng sarap sa butas.

Pero kung iisipin natin, dahil sa mga taong nagmamahal sa doughut at naghanap ng sarap sa butas, nagkaroon ng mga doughnut na buong buo. Kumpleto.

Kaya bakit ipagbabawal ang nawawalang gusto, kung kayang-kaya namang punuan ito?

Bakit kailangan pigilan ang mga taong gusto lang naman makuha yung mga bagay na makakapagpasaya sakanila, lalo't lalo pa kung wala namang natatapakan?

Bakit? Kasi lahat tayo, feeling matalino. Feeling perpekto. Pinapakitang kuntento kahit na 'di naman nakuha ang gusto. 'Yan ang bobo. Pinapaniwala sa kasinungalingan ang sarili at niloloko.

Hay buhay.

Sarap ng doughnut.

Takot daw, oh.

"Walang taong takot magmahal, sadyang takot lang tayong masaktan nang dahil sa pagmamahal.."

Love. Napakaiksing salita, pero may napakalaking epekto sa iba't-ibang uri ng tao. May mga tao na marinig palang ang salitang 'to, interesadong interesado na. Yung tipong 'pag may discussion kayo sa math tapos biglang dumating sa mga crush yung usapan, halos buong klase na ang pwedeng awardan ng "Most Participative". O kaya naman yung tipong wala ka namang pakialam sa pinag-uusapan ng ibang tao, pero 'pag may narinig ka tungkol sa crush mo eh, daig mo pa ang butiking may hinahabol na langaw sa bilis tumakbo.

Siguro karamihan sa atin ang ganyan. Pero meron pa'ring iilan na kahit ilang beses mo nang subukang kausapin tungkol sa love, eh, isa lang ang sinasabi. "Kalokohan lang 'yan."

Sila yung mga bitter. May pinagdaanan, pinagdadaanan o sadyang wala lang talagang nalalaman.

Marami sa mga tao ngayon ang sinasara ang puso sa love. Kasi raw, may mas mga mahalaga pang bagay kesa dyan. Tama naman di'ba? Para sa mga taong desidido sa pag-aaral, mas masaya nga namang maging mayaman, makapagtrabaho at sumuweldo ng malaki kesa makipagdate sa isang tao na makikipagbreak rin sa'yo sa huli. Yun namang mga choosy, mas masaya nga naman talagang maghintay para sa pinakabagay sa'yo kesa magmadali at makasama ang isang taong wala namang kasiguruhang magtatagal sa buhay mo.

Lahat tayo iba-iba ang rason kung bakit di masyadong iniintindi ang mga gan'tong bagay, mga rason kung bakit pinag-iisipan ng mabuti ang usaping ito. Hindi sila takot magmahal, sadyang futuristic lang at palaisip kung ano ang mga pwedeng mangyari kapag may nangyari sa maling lugar, maling oras, at lalong-lalo na, sa maling tao.

Walang taong takot magmahal, sadyang takot lang tayong masaktan nang dahil sa pagmamahal.

OPEN LETTER

AN OPEN LETTER TO MY FRIENDS =)

(PROJECT KO PO TO SA ENGLISH. PUBLISH KO LANG PARA MABASA NIYO :D) 

To my dearest friends,

Hello. I do not know how I should start this letter, so I just started it with the same word that started our friendship. I’d end this letter with the same word, so that our friendship would be a cycle, a process that never ends.

It's been a long time since we started hanging out with each other. Several months have passed since we started cherishing each other's presence. It's been so long since we became friends.

Now I would like to take this opportunity to tell you the things I do not have the strength to tell you personally. I would like to tell you that I love you and that you mean a lot to me. I want you to know that no matter how many people I'd be meeting in the future, you would remain important to me. You were always with me when I needed your support. You encouraged me to fight when I was about to lose hope. You were the ones who gave me the reason to believe in my abilities. You inspired me to work and strive harder for me to reach my goals. You were the ones who did not let me down. You were the ones who stayed and loved me for who I am.

I would also like to apologize for the wrong things that I have done. I may have offended you several times- and I accept my faults. I'm sorry if I wasn't able to be the best friend. I may not always be there to celebrate with you during success or to cry with you during failure, but I want you to know that I was always with you, every step of the way. I may not be present in the end, but I was with you when you were struggling. I'm sorry if I wasn't able to completely fulfill my duties as your friend. I am willing to change and make it up to you.

Now we are in a race against time. We are about to end our high school life and whether we like it or not, there is a possibility for us to part. I am going to miss all of you. In the period of time that we have been together, I have felt accepted, respected and loved. I love you so much that there's a part of me that can't let go. It’s really hard for me to say goodbye, but we have to grow and see the world out there. We may not be together, but we would stay in each other's memories forever. 

I would never forget you. I would never forget those times we laughed at each other’s jokes, those times we went to Mcdo for lunch, those times we teased each other about our crushes, the surprises we prepared for each other, those times we played and fooled around and the times we shared stories about falling in love. Just remembering those times causes my tears to fall. What more when time comes that we have to part ways?  I love you, forever and always and I hope that our friendship will never end. I’m lucky to have friends like you. You would always be my roses that I’d never get tired of taking care of. I will never regret the day I said “Hello”, because without that day, I know my life would be incomplete. I would never get tired of repeating that word, even for a million times, knowing that that’s the word that brought you into my life. Time will come that we’d be seeing each other again, and there would only be one word that I would like to say- hello.

With all the love,

Yeye

Live Happy

"Kapag tayo ay nagmahal, lahat ng bagay may kabuluhan."

Masayang buhay. Simpleng pakinggan, pero parang ang hirap makamtan. Lahat tayo, nangangarap ng magandang buhay. Lahat tayo, may gustong marating at maipagmalaki 'pag dumating ang ating oras.

Marami saatin ngayon ang nawalan na ng pag-asa sa buhay. Marami ang mas pinipiling sumuko at kunin ang sariling buhay kaysa subukang lumaban. Masyado nating sinasarili ang mga problema natin gayong maraming taong nakapaligid saatin na handang tumulong. Sila yung mga taong hindi tayo iiwanan. Mga taong tunay na nagmamahal saatin. Sa buhay, mahalaga ang ating mga kasama. Sila ang magsisilbing gabay at katuwang natin sa mga problemang kakaharapin natin.

Ang kasiyahan ay madaling makamit. Ang lahat ng bagay ay may dalawang mukha. Kailangan lang nating makita ang kagandahan ng isang bagay upang ito ay makapagbigay-saya saatin. Halimbawa, sa kwento ng Titanic, napakalungkot nito dahil sa rami ng taong namatay. Pero kung titignan natin ang nangyari sa paningin ng mga hipon at alimango sa kusina ng barko, ang pangyayaring ito ay may ibinungang maganda.

Simple lang naman ang dapat nating gawin para maging masaya tayo. Hindi naman kailangang kabisado natin ang Fundamental Theorem of Algebra o kaya ang Dewey Decimal Classification para sumaya tayo. Isa lang naman ang dapat nating matutunan, ang magmahal.

Ang pagmamahal ay nakapagdadala ng maraming milagro. Ang mga bitter, nagiging blooming. *YANNIBABES!* Ang mga kalog, natututong magseryoso *GUMI!* Ang mga easy go lucky, nagkakaroon ng direksyon *PRINCE!* Ang mga walang pakialam sa mundo, nagkakaroon ng dahilan para ngumiti araw-araw *YOW!*. Talagang napakalaking kasiyahan ang magmahal. Kapag nagmamahal tayo, lahat ng bagay sa mundo, maganda para saatin. Lahat ng bagay, kailangan. Kapag tayo ay nagmahal, lahat ng bagay may kabuluhan. 

Crush

"Kung baga, di kayo dalawang magkaibang magnet dahil siya yung magnet at ikaw yung naattract na turnilyo."

CRUSH.

Hindi na siguro mawawala sa buhay ng mga highschool students ang pagkakaroon ng crush. Lahat tayo, may crush na artista, athlete o kahit na sinong may itsura. Minsan nga, basta may appeal, crush na natin kahit na wala naman talagang mukha.

Pero bakit at papaano nga ba tayo nagkakacrush sa mga tao? Matanong nga si Pareng Google.

How Does A Crush Develop?

By Brandi Laren, eHow Contributor

Admiring from Afar

• It could be the server behind the counter at your favorite cafe, a co-worker or just someone you fantasize about that appears on a popular TV show. Regardless of who it is, a crush generally starts as slight admiration. You may see someone you think is cute, has a great personality or has some aspect that draws that person to you. People usually develop crushes on others after their first or second encounter with the person. You have an innate sense that a person may be a good match for you. Once that becomes apparent, a crush begins to develop.

Getting a Closer Look

• After this initial stage of the crush, the "crusher, "the person who has the crush on someone, usually tries to spend as much time possible near the "crushee," the person being crushed on. This may mean acting like they have to do work every day at the coffeeshop where the crushee works, or trying to run into a co-worker at the fax machine, break room, etc. as much as possible. At this stage, the crusher is trying to be noticed by the crushee.
• Striking up a Conversation

• After you have tried to run into your crush as much as possible, you may try to strike up a conversation with your crush or make small talk or talk about something with a co-worker that they know he's interested in, such as a movie that just came out. At this stage, you're taking a chance and getting to know the crushee. This is about the time when the crusher engages in some harmless flirting and compliments the crushee.

Taking a Crush to the Next Level

If you've had luck chatting with the crushee, your crush on that person will more than likely become stronger. As you continue to come into contact with the crushee and get to know each other, there will come a point in time in which you will hint at going on a date with the crushee.

Kung binasa mo yung napakahabang copy-paste na'yon, walang duda. May crush ka. Interesado ka nga eh.

Sino ba si CRUSH sa buhay natin?

1. Vitamins- siya ang nagbibigay-gana saatin araw-araw. Yung tipong, ganadong-ganado ka magtrabaho dahil ang ganda ng mood mo gawa ng kinikilig ka kay crush. Parang Enervon lang.

2. Make-up- si crush ang nagsisilbi nating make-up. Isang ngiti niya lang siguradong mamumula ka na. Di na kailangan ng blush on o kung ano pa. Pero kakailanganin mo parin ng lipstick dahil baka dahil sa sobrang kilig eh, mamutla ka na.

3. Antidepressant- kapag malungkot ka, lapitan ka lang ni crush, parang nasa'yo nanaman lahat ng chakra sa mundo. Kung baga sa droga eh, stimulant. Madikitan kalang, mas hyper ka pa sa batang pumasay ng isang kilong asukal.

Hindi rin maiiwasan yung mga panahong, nasasaktan tayo dahil kay crush. Kapag nagseselos tayo sa gusto ng gusto natin. Eto lang yung mahirap eh. Masakit isipin na isang side lang yung naaattract. One-sided. Kung baga, di kayo dalawang magkaibang magnet dahil siya yung magnet at ikaw yung naattract na turnilyo. Pero hindi dapat tayo magalit kung ayaw satin ng gusto natin. Dahil meron ring gusto tayo na di naman natin gusto. Quits lang, sabi nga ni Bob Ong.

Totoo ngang nagsisimula ang crush sa simpleng pagappreciate sa positive traits ng isang tao. Admiration nga, kung baga. Nagsisimula ang pagkagusto natin sa isang tao, sa oras na may makita tayong maganda sakanya. At kadalasan, nababase ito sa panlabas na itsura.

At dahil nga masyadong mababaw ang dahilan ng attraction natin sakanila, madali rin itong nawawala. Kapagka may nakikita tayong mas "maappeal", gwapo o maganda, ang dali para saating ipagpalit sila. Kasi nga, namili tayo ng base sa ganda.

Ang crush, madaling nawawala, kaya hindi dapat pinoproblema. Chill lang. Gawin siyang inspirasyon, hindi distraksyon. Saka niyo na sila problemahin kapagka sigurado na kayong mahal niyo sila. Di yung crush ha. MAHAL. Napakalaki ng pagkakaiba. Kung baga sa pag-ibig, parang nagsuswimming ka sa malalim na dagat. Sa pagka-crush, para ka lang nagsuswimming sa baldeng mababaw. 

Kaya kung masyado ka nang apektado sa pinaggagagawa ni CRUSH, aba eh, magdalawang isip ka na. Tandaan mong hindi si crush ang buhay mo. Maraming taong nakapaligid at tunay na nagmamahal sa'yo. Sila ang mga dapat na pahalagahan mo ;)

Pangarap

PANGARAP

PANGARAP. Lahat tayo meron niyan. Noong bata pa tayo, ginusto nating maging doktor, nurse o kaya naman teacher. Yung iba, ginusto maging engineer o technician. Yung kalaro ko dati, gusto maging artista. Ako, simple lang ang gusto ko noon. Ang maging sirena.

Nung maliit pa ako, mahilig akong magbasa at manood ng cartoons. Paborito ko noon ang The Little Mermaid. Gustong-gusto ko kasi ang kwento niya. Kung paano niya pinangarap na maging tao at makatuluyan ang taong mahal niya. Sabihin na nating maliit pa ako noon, pero talagang natuwa ako. Pero ang talagang nakapagpamangha saakin ay ang determinasyon niyang tuparin ang pangarap na 'to.

Marami saatin ang laging nagrereklamo na ang hirap mangarap. Maraming nagrereklamo na hindi raw nila kayang abutin ang kanilang pangarap. Pero ano nga ba ang talagang mahirap sa pangangarap? Libre lang naman 'to diba. Wala namang masama kung paminsan-minsan ay pasayahin natin ang ating mga sarili at paganahin ang ating imahinasyon.  Walang masama kung paminsan-minsan, ay pakinggan natin ang minimithi ng ating puso. Ang pangangarap ba talaga mismo ang mahirap, o ang pagtanggap sa katotohanang walang kasiguruhang matutupad ito?

Walang masama sa pangangarap, dahil ito ang nagpapakita ng ating pagkatao. Sa ating mga pangarap makikita ng totoong inaasam ng ating mga isip at puso. Ang totoong masama ay ang pagsuko sa ating mga pangarap. Ito ang indikasyon ng kahinaan mo. Dito makikita kung gaano kawalang pag-asa ang isang tao. 

Sa bawat pangarap, mahalaga ang pag-asa. Ito ang magiging dahilan ng hindi natin pagsuko. Ito ang magbibigay saatin ng kakayahang harapin ang bawat umaga at sabihing "Matutupad rin ang pangarap ko! Tiwala lang!"

Tiwala lang. Yan lang ang kailangan mo para maging masaya. Maniwala ka lang na lahat ng nangyayari ay maganda. Tiwala lang sa sarili ang kailangan para hindi tayo mawalan ng pag-asang mangarap. Tiwala lang na maabot mo rin ang pangarap mo. Tiwala lang.

Kaya nga hanggang ngayon, matindi parin ang paniniwala kong matutupad ang mga pangarap ko. Kahit magmukha man akong sira-ulo, naniniwala pa rin akong mapapasaakin tong gwapong 'to.

HAHA. Joke. Pangarap lang naman eh. Libre nga lang diba? Kaya lubus-lubusin mo na. HAHAHAHA.

WATERPROOF?

RELATE MUCH?

Isa na nga siguro sa mga pinakamagandang balita na natatanggap ng mga estudyante, ay ang suspensyon ng klase. Kahit pa may weekends, iba parin ang sayang dulot ng kanselasyon ng klase. Yung tipong ang aga-aga kaya mas masarap matulog. Walang sagabal sa pagyakap mo sa kumot. Walang alarm na kailangan mong i-snooze every ten minutes. Ito na siguro ang isa sa mga kasiyahang dulot ng malakas na ulan. Aminin na nating lahat na dahil dito, minsan na nating naipagdasal na sana may bagyo.

Pero ano naman kaya yung malakas nga ang ulan. Malakas rin ang ihip ng hangin. PERO WALANG TYPHOON SIGNAL. Parang gusto mong bawiin lahat ng pagdarasal mo dahil ang habol mo lang naman talaga ay ang kanselasyon ng klase. Pero dahil nga walang typhoon signal, kahit pa ang lakas na ng buhos ng ulan at ihip ng hangin, may pasok kayo. Dahil kapag walang typhoon signal, considered as waterproof kayo.

Kainis lang eh. Pero dahil estudyante lang tayo, wala tayong magagawa kundi umasang titila ang ulan para wala nang mabasa. O kung suswertehin, magtaas na ng typhoon signal sainyo. Haha. Para wala nang pasok.

Mga estudyante talaga, makaliban lang sa pasok, kahit pa bumaha na sa kalsada, ok lang.

Basta ba makapanood ng Dora the Explorer at iba pang morning cartoons.

A Hopeless Person Trying to be Romantic

LOVE.

A very simple four-letter word yet causes a lot of problems in the world.

I'm not really a fan of love. I know that love is true, since I've felt it from my family. But still, I'm not fully convinced that love exists for people like me.

Well I'm talking about love that we hear from fairy tales. Fairy tales that gave us this mentality that there is always a somebody for someone. Tales that made us think that we are princesses and that a prince would someday come and rescue us from the dark shadows of loneliness.

I lived more than half of my life studying in a conservative school. I was very naive. I had no idea how this crazy little thing called love works. Well that's the case until now. I still have no interest in love. I only care about myself. I only care about my future.

I don't know why people still let LOVE enslave them. They let their hearts do the job even if their minds tell them otherwise. Despite all the sad stories circling the media or even their lives, they still take a chance at love.

Well, I can't blame them. Love moves in mysterious ways. I, being a Love-ignorant person, still hope that someday, I would find a reason to finally believe in love. Somewhere within our hearts, no matter how cold they are, love is present. It is the fire that's keeping our hearts alive.

Love may be a very simple four-letter word that causes a lot of problems in the world, but it's still what makes our life worth living.

Lahat tayo, merong bestfriend. Pwedeng may  isa, dalawa, tatlo, o kaya mas marami pa tayong kaibigan. Pero meron talagang isang taong mangingibabaw sa lahat, yung BESTFRIEND natin.

Kinder ako nung makilala ko yung Bestfriend ko. Natatawa 'ko kapagka naiisip ko kaululan ko nung bata pa ako. Sa laki ko kasing tao, siya yung naging tagapagtanggol ko. Kapag umiiyak ako noon dahil ayaw akong pahiramin ng Barbie ng classmates kong sikat, siya ang nagpapatahan sa akin. Kapag magulo na ang buhok ko, siya ang taga-ayos. Hindi kasi ako marunong mag-ayos ng buhok. Kapag naman may nangaaway saakin, siya ang gumaganti. Kapag may pagkain ako, siya umuubos. Kapag may joke ako, siya ang nambabara. Kapag malungkot ako, siya rin ang nagpapasaya at nagpapatawa. At higit sa lahat, kapag may crush ako, siya ang nambubuking at nagpapahalata.


Hindi talaga maiiwasan na mag-away ang mga magkaibigan. Nag-aaway dahil sa di pagkakaintindihan. Nag-aaway dahil sa agawan ng crush, o kaya naman agawan ng gamit. Kami kasi ng bestfriend ko, minsan lang kung mag-away. At kadalasan, dahil pa sa laruan.

Grade 7 kami nun eh. May project kami sa Filipino. Gagawa daw kami ng Dayorama kaya nagdala ako ng animals na pang-design. Nagkataon, magkaparehas kami ng isa ko pang classmate. Sabi saakin ni BFF, "Ki TOOT yang isa dyan." Sinagot ko rin siya ng  "Akin yung isa." Ewan ko kung bakit humaba pa yung usapan na'yon. At sa akalain mo at sa hindi, nauwi yun sa awayan. August nangyari yun eh. Nagpalipat pa talaga ako ng grupo para lang hindi ko sya makasama. Parang ulol lang. Haha. Basta ang alam ko, tatlong buwan kami nag-away ng dahil sa napakababaw na bagay.


Hindi ko alam kung papaano, pero nagkabati rin naman kami pag dating ng December. Christmas Party. Magulo kasi ang buhok ko. Di ako marunong mag-tali. Siya rin lang ang gusto kong nag-aayos ng buhok ko. Masakit kasi magtali ng buhok ang ibang tao. Nilapitan ko siya para magpaayos ng buhok. Inayos niya naman. Ilang minuto ang nagdaan, bati na kami. Ganon lang kadali.

Siguro ganyan talaga kapag mahal niyo ang isa't isa. Kahit gaano pa katagal ang away niyo, kahit gaano pa kalala o kahit gaano pa kasama ang nangyari, hahanapin at hahanapin niyo parin ang isa't isa. Mamimiss at mamimiss niyo rin ang mga panahon na magkasama kayong dalawa.


Kaya bestfriend, kung binabasa mo to ngayon, matouch ka. Kahit na namumuro sa kurot mo ang pisngi ko, BESTFRIEND parin kita. At hinding-hindi kita ipagpapalit. Tandaan mo yan ha?

Oh. Bagong post to. Haha.

Pressure. Pag-usapan natin ang pressure.

HAHAHA! Natatawa na lang ako.

Try niyo yung, pressured ka nang masyado sa Academics, dadagdagan pa ng Pressure dala ng responsibilities mo. Tapos nandiyan pa yung pressure galing sa barkada. Haha. Parang pressure cooker lang ang buhay ng tao. Pag-graduate ko, di na ako kailangang nguyain sa sobrang lambot. Lunok lang ng lunok. Laking pessure talaga dala ng pagfo-fourth year.


Anyways. Pa'no nga ba talaga kasi mababalance lahat ng bagay sa buhay ng tao? Pa'no mo magagawang mag-excel sa lahat ng bagay? Pa'no ba maging honor, president, student patrol, best friend, friend, peer counselor, peer mentor, cheverloo cheverloo nang sabay-sabay at magaling ka sa lahat ng iyan? Pa'no ba maging perpekto? Eh, kaya nga ba ng tao?

Ang hirap pagsabaysabayin ang tama at ang gusto mo. Dahil meron kang gusto, na hindi naman tama. At meron ring mga tama na hirap na hirap kang gawin.

Siguro para walang problema, gawin na mo nalang kung anong nakapagpapasaya sayo. Kasi kahit anong pilit mong gawin kung ano ang tama, kung labag naman sa loob mo, mahihirapan at mahihirapan ka parin. Wala tayong magagawa eh. Ganyan talaga ang life eh, parang buhay.

Ano ba yan. Ang dami kong ginagawa. Di ko na tuloy napapanood si Prince Jao sa Princess and I :'(

HAHA. KBye.

Hm. Hayy. Hindi ko rin alam kung bakit ako gumawa ng blog. Kaya sisimulan ko nalang to with a simple Hi.

Hi :)

Ano ba yan. Haha. Nagiging baduy na naman ako. Sabi nila, maganda raw yung may sarili kang blog. Pwede kang magshare ng kung anu-ano sa mga taong wala kang ideya kung sino. Psh. Bakit ba kasi talaga ako gumawa ng blog? May bestfriend naman ako. Marami rin akong friends. Kaso lang nakakainis talaga kasi pag nagkwento ka, hindi talaga maiiwasang may mangiintriga. Highschool nga naman.

Buti huling taon ko na to sa highschool. Charoterang Frog! Fourth year na ako! Haha. Ibang-iba ang feeling kapag graduating ka na. As in iba. At pag sinabi kong iba, hindi basta iba. Hindi yung mainstream na iba kasi iba talaga. IBANG-IBA. Haha. 

Hay naku. Kung anu-ano na nilalagay ko dito. Namimiss ko tuloy classmates ko nung third year T.T Everytime na maiisip kong magkacollege na kami, nalulungkot talaga ako. Marami akong friends. May mga geeks, nerds, weird people, bobo people, cool and popular people at tsaka normal people. Ewan ko ba, ang dami kong kaibigan. Siguro dahil madali akong makaclose. O kaya dahil friendly lang talaga ako. Hahaha. Pero ang pinaka-close ko ngayon, mga PINAKA-KALOG na estudyante sa school. Hindi ko na sila classmates pero hanggang ngayon, sila parin ang lagi kong gusto makasama. Masyado parin akong attached sa kanila. Mahal ko sila eh. Kahit pa lagi nila akong iniintriga tungkol sa crush ko na lagi kong idinideny at kahit na ibinuking nila ako sa crush ko, wala eh. Sila talaga ang nakapagpapasaya sa buhay ko. Sobra kasi ang pressure sa akin. Honor student at student leader. Hirap kayang pagsabayin lahat. Ang hirap maging matalinong responsableng normal na tao. Mahirap maging perpekto. Pero pag kasama ko sila, nawawala lahat ng pressure na 'yon dahil alam kong tanggap nila ako kahit na ano pa ako.

Third year ko lang sila naging ka-close. Lahat nga raw sila, di makapaniwalang makaka-close nila ako. Lahat naman ng nagiging kaibigan ko, yan ang akala. Akala kasi nila, robot ako. Di nila alam, na kalog rin ako. Haha. Ayan, nagsimula lang sa laging magkakasama pag recess, tapos laging magkakasama pag may groupings hanggang sa lahat ng oras, magkakasama kami. Kaso lang, iba sila mang-intriga. Hahaha. Pag dating sa lovelife, kahit wala kang ganyan, asahan mong mammumroblema ka kapag naintriga ka na nila. Haha. Minsan nga pag may problema ang isa, lahat wala sa mood. Parang buong barkada ang may problema. Sabi nga kasi nila "True friends are those that make YOUR problems THEIR problems too just so that you won't have to go through them alone." Ganyan kami sa barkada. Share sa problema. Kapag broken-hearted ang isa, lahat damay-damay na. Kaya nga mahal na mahal ko sila. Miss na miss ko na sila.

Hay nakuuu. Alam ko wala naman kayong pakialam sa mga isusulat ko dito. Pero, patuloy akong magsusulat dito. Gusto ko rin kasing meron akong babalik-balikan pag college na ako. Dito ko ikukwento experiences ko bilang isang senior. Dito ko rin ilalagay lahat ng masasayang alaala na habang-buhay kong dadalhin sa isip at puso ko. Mga memories na hinding hindi ko kakalimutan~

SENTI MODE